Ιστορικό της Μονής
Η Μονή των Αγίων Θεοδώρων Αροανίας, βρίσκεται σε απόσταση 28 χιλιομέτρων από τα Καλάβρυτα, σε μια κατάφυτη πλαγιά του όρους Ζέμπι και σε υψόμετρο 1000 μέτρων. Είναι κυριολεκτικά μια αετοφωλιά, και λόγω του δρόμου μήκους περίπου 3 χιλιομέτρων, ο οποίος αν και ασφαλτοστρώθηκε έχει τις δυσκολίες του και θέλει προσοχή, είναι εύκολα προσπελάσιμη ακόμη και με ΙΧ.
Η ιστορία της ΜονήςΣύμφωνα με τη παράδοση η Μονή, πρέπει να ιδρύθηκε στα χρόνια του βυζαντινού Αυτοκράτορα Εμμανουήλ Κομνηνού, περί το 1114. Από την εποχή εκείνη διασώζεται στο σημερινό εξωτερικό περίβολο της μονής ένας αιωνόβιος πλάτανος, τα κλαδιά του οποίου ως εκ θαύματος σχηματίζουν τα γράμματα Α και Θ, που ανάγεται στα αρχικά των Αγίων Θεοδώρων. Η πρώτη γραπτή πηγή για την Μονή, είναι σ’ έναν κώδικα του 1724 καθώς και στην κτητορική επιγραφή του καθολικού της Μονής, όπου αναφέρεται ως ηγούμενος ο μοναχός Συμεών, από το χωριό Αγρίδι Καλαβρύτων, ο οποίος ανακαίνισε ριζικά τη Μονή. Έκτοτε πολλοί μοναχοί αλλά και λαϊκοί από αυτό το χωριό βοήθησαν κατά καιρούς την Μονή. Σημαντική ήταν η συνεισφορά της Μονής στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821. Στους φιλόξενους χώρους της συναντιόντουσαν οι φιλικοί και οι πρόκριτοι της περιοχής και έβρισκαν καταφύγιο οι καταζητούμενοι από τον εχθρό αγωνιστές. Σε 27 επιστολές που σώζονται μέχρι σήμερα, φαίνεται καθαρά η προσφορά της μονής σε τρόφιμα και υπηρεσίες, αφού πολλοί αγωνιστές – μεταξύ αυτών και ο Κολοκοτρώνης – την ευχαριστούν για τη βοήθειά της (Παναγιωτάκης Φωτήλας, Βασίλειος Πετμεζάς, Μπενιζέλος Ρούφος, π. Γρηγόριος Δικαίος, Σωτήριος Θεοχαρόπουλος, κ.α). Πολλά μέλη της αδελφότητας, τιμήθηκαν το 1846, από το Βασιλιά Όθωνα με το «Χαλκούν Αριστείο» για την προσφορά τους στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς. Στα μέσα του 20ου αιώνα η μονή άρχισε να φθίνει τόσο οικονομικά όσο και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού. Μετά τη δολοφονία του τελευταίου ηγουμένου της Παρθένιου Μαντά το 1973, η Μονή ερημώθηκε μέχρι το 1984 που ήλθε και εγκαταβίωσε εξαμελή γυναικεία αδελφότητα υπό τη μοναχή Θεοδοσία από την Πάτρα. Μετά την αναχώρηση των μοναζουσών για άλλο ησυχαστήριο (1992), το μοναστήρι έμεινε ξανά ακατοίκητο μέχρι το 1993, οπότε και φύσηξε πάλι πνοή ζωής.
Ο επόμενος μετά το 1993, μακαριστός σήμερα μετά την αποδημία του τον Αυγουστο του 2011, Ηγούμενος της Μονής, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Μαραγκός, καταγόμενος από το χωριό Αγρίδι Καλαβρύτων, μόνασε στη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους από το 1953 μέχρι και το 1993. Μετά από 40 χρόνια σκληρής άσκησης στο «Περιβόλι της Παναγίας», με την ευλογία του Μητροπολίτου Καλαβρύτων & Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου, ανέλαβε τα ηνία της ιστορικής μονής. Τα μέλη της συνοδείας του, ο ιερομόναχος π. Βαρλαάμ (παλαιός γέροντας της Ιεράς Καλύβης του Αγίου Γεωργίου Νέας Σκήτης Αγίου Όρους) και ο μοναχός Προκόπιος, μετά από μικρό χρονικό διάστημα αναχώρησαν για την Άνω Ιερουσαλήμ. Παρά τις μικρές οικονομικές δυνατότητες της Μονής, έγιναν αρκετές προσπάθειες για τη συντήρησή της. Ο π. Γεώργιος, με τη βοήθεια του Θεού, κατόρθωσε να δώσει στην ιστορική αυτή Μονή, σημαντική από την παλιά της αίγλη.
Κατάφερε να αναζωογονήση την Μονή, να επισκευάσει πολλά από τα τμήματά της να δημιουργήσει καθιστικό σε έναν υπέροχο χώρο, να αγιογραφήσει, να αναδείξει πολλές από τις δυνατότητές της να δημιουργήσει μια ζωντανή προσπάθεια βάζοντας όλο τον κόπο του και όλα τα οικονομικά του στην αναδείξει αυτή. Πρωτοπόρος πάντα κατάφερε να ενεργοποιήσει την μοναρχία και τον τοπικό Δήμο και να κατασκευαστεί το μεγάλο όνειρό του ο δρόμος από την ασφαλτοστρωμένη οδό Καλαβρύτων Αροανίας μέχρι το Μοναστήρι. Έργο πνοής και ζωής για το Μοναστήρι.
Το Καθολικό της Μονής
Το καθολικό της Μονής, είναι βυζαντινού ρυθμού και τιμάται στους Αγίους Θεοδώρους Τήρωνα και Στρατηλάτη. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και στο αριστερό του μέρος, βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα των Αγίων, έργο του 1769, με αργυρή επένδυση. Η αγιογράφηση του ναού, όπως αναφέρει σχετική επιγραφή, έγινε από τον ζωγράφο, ιερέα Κωνσταντίνο από τα Ιωάννινα, μεταξύ των ετών 1743 – 1746. Στο δεξιό μέρος της εσωτερικής αυλής της Μονής βρίσκεται το παρεκκλήσιο του Τιμίου Προδρόμου, το οποίο στα χρόνια της σκλαβιάς, χρησιμοποιήθηκε ως «Κρυφό Σχολειό». Οι τοιχογραφίες του διατηρούνται σε καλή κατάσταση παρά τις φθορές που έχει κάνει η υγρασία και είναι έργα του ζωγράφου Ευστάθιου από τα Νεζερά (1732). Άξια λόγου είναι η παράσταση της Σταύρωσης που απεικονίζει τον ένα από τους ληστές με φωτοστέφανο (!) και η εικόνα των Αγίων Θεοδώρων που τους παριστάνει σε νεαρή ηλικία αντί με στρατιωτικά ρούχα.! Η Μονή κατά καιρούς απέκτησε διάφορα μετόχια στις γύρω περιοχές για την οικονομική της αυτοδυναμία. Τα κυριότερα ήταν: στο χωριό Σέλιτσα (1724), στο χωριό Κέρτετζη του Δήμου Καλλιφωνίας, στο χωριό Καρνέσι της Κλειτορίας (1802), της Αγίας Τριάδος στη θέση «Ρετεντού» του δήμου Ωλένης και του Αγίου Νικολάου στη θέση «Μαραθιά» στην Αμαλιάδα. Η μονή εκτός από τις δωρεές που δεχόταν από τον ευσεβή λαό της περιοχής, συνέχισε να κάνει αγορές κτημάτων για καλλιέργεια και να κτίζει μικρά κονάκια (Χαλανδρίτσα Αχαΐας) ενώ έκτισε νεροτριβή (Καμενιάνα) και μύλο (Αγρίδι). Ο πλούτος της Μονής σήμερα, είναι τα αποθησαυρισμένα σ’ αυτήν χαριτόβρυτα ιερά λείψανα των Αγίων: Παντελεήμονα, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Χαραλάμπους, Πέτρου, Ευθυμίου, Φιλίππου, Μοδέστου, Διονυσίου, Δισμυρίων Μαρτύρων, Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, Τρύφωνος, Κύρου, Προκοπίου, Ευαγγελιστού Μάρκου, Μηνά, Ιωακείμ, Πολυκάρπου, Γεωργίου, Μαρίνας και Παρασκευής. Επίσης υπάρχει τεμάχιο λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη και του Αγίου Θεοδώρου του Τύρωνα καθώς και τεμάχιο Τιμίου Ξύλου. Κειμήλια η Μονή δεν έχει ιδιαίτερα, λόγω του γεγονότος ότι πολλά από αυτά χάθηκαν κατά τη διάρκεια της πολυτάραχης ιστορίας της.
Πηγή : Παγκαλαβρυτινή Ένωση
Το καθολικό της Μονής, είναι βυζαντινού ρυθμού και τιμάται στους Αγίους Θεοδώρους Τήρωνα και Στρατηλάτη. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και στο αριστερό του μέρος, βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα των Αγίων, έργο του 1769, με αργυρή επένδυση. Η αγιογράφηση του ναού, όπως αναφέρει σχετική επιγραφή, έγινε από τον ζωγράφο, ιερέα Κωνσταντίνο από τα Ιωάννινα, μεταξύ των ετών 1743 – 1746. Στο δεξιό μέρος της εσωτερικής αυλής της Μονής βρίσκεται το παρεκκλήσιο του Τιμίου Προδρόμου, το οποίο στα χρόνια της σκλαβιάς, χρησιμοποιήθηκε ως «Κρυφό Σχολειό». Οι τοιχογραφίες του διατηρούνται σε καλή κατάσταση παρά τις φθορές που έχει κάνει η υγρασία και είναι έργα του ζωγράφου Ευστάθιου από τα Νεζερά (1732). Άξια λόγου είναι η παράσταση της Σταύρωσης που απεικονίζει τον ένα από τους ληστές με φωτοστέφανο (!) και η εικόνα των Αγίων Θεοδώρων που τους παριστάνει σε νεαρή ηλικία αντί με στρατιωτικά ρούχα.! Η Μονή κατά καιρούς απέκτησε διάφορα μετόχια στις γύρω περιοχές για την οικονομική της αυτοδυναμία. Τα κυριότερα ήταν: στο χωριό Σέλιτσα (1724), στο χωριό Κέρτετζη του Δήμου Καλλιφωνίας, στο χωριό Καρνέσι της Κλειτορίας (1802), της Αγίας Τριάδος στη θέση «Ρετεντού» του δήμου Ωλένης και του Αγίου Νικολάου στη θέση «Μαραθιά» στην Αμαλιάδα. Η μονή εκτός από τις δωρεές που δεχόταν από τον ευσεβή λαό της περιοχής, συνέχισε να κάνει αγορές κτημάτων για καλλιέργεια και να κτίζει μικρά κονάκια (Χαλανδρίτσα Αχαΐας) ενώ έκτισε νεροτριβή (Καμενιάνα) και μύλο (Αγρίδι). Ο πλούτος της Μονής σήμερα, είναι τα αποθησαυρισμένα σ’ αυτήν χαριτόβρυτα ιερά λείψανα των Αγίων: Παντελεήμονα, Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Χαραλάμπους, Πέτρου, Ευθυμίου, Φιλίππου, Μοδέστου, Διονυσίου, Δισμυρίων Μαρτύρων, Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, Τρύφωνος, Κύρου, Προκοπίου, Ευαγγελιστού Μάρκου, Μηνά, Ιωακείμ, Πολυκάρπου, Γεωργίου, Μαρίνας και Παρασκευής. Επίσης υπάρχει τεμάχιο λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη και του Αγίου Θεοδώρου του Τύρωνα καθώς και τεμάχιο Τιμίου Ξύλου. Κειμήλια η Μονή δεν έχει ιδιαίτερα, λόγω του γεγονότος ότι πολλά από αυτά χάθηκαν κατά τη διάρκεια της πολυτάραχης ιστορίας της.
Πηγή : Παγκαλαβρυτινή Ένωση
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου